Elder Scrolls Online ~ Σύντομες εντυπώσεις

Μικρό come back για το Cult Sensei για να πω απλά ότι ενέδωσα τελικά στον πειρασμό κι αγόρασα το Elder Scrolls Online. Πιο συγκεκριμένα απέκτησα την Gold Edition. Περισσότερα σε αυτό το link.

Δε θα μπω σε μεγάλες αναλύσεις, θα αρκεστώ σε κάποια κεντρικά σημεία.

• Η εγκατάσταση ήταν πραγματικός μπελάς. Δε ξέρω τι συμβαίνει με τους σέρβερς της εταιρείας αλλά για να περάσω τα updates+ (30-40GBs) μου βγήκε η ψυχή. Σχεδόν συνέχεια χανόταν η σύνδεση και για να σώσω την κατάσταση, πατούσα Pause-Resume . Απ’ότι διάβασα δεν ήμουν ο μόνος με αυτό (webget failed).
• Mεγάλο σοκ, η διαφορετικότητα στο gameplay συγκριτικά με τα παιχνίδια της main σειράς. Υπερβολικά πιο απλουστευμένο σε όλους τους τομείς. Οπότε αν περιμένει κάποιος Skyrim /Oblivion Online, ας το ξανασκεφτεί..Για να είμαι και δίκαιος, θα ήταν αδύνατο ν συμβεί κάτι τέτοιο για πολλούς λόγους.
• Η λογική του παιχνιδιού έχει προσαρμοστεί στο Online κομμάτι οπότε κάποια στανταρντ στοιχεία του παρελθόντος πχ η οπτκή πρώτου προσώπου, εμένα τουλάχιστον δε με βολεύει καθόλου.
• Αρχικά, δείχνει αρκετά βαρετό/γραμμικό/μονότονο αλλά πηγαίνοντας σε περιοχές όπως πχ την Golden Coast ή αναλαμβάνοντας quests (που δεδομένα έχουν κάποιο ενδιαφέρον), η εμπειρία γίνεται όλο και καλύτερη. Γενικώς, όσο πιο πολύ ασχολείσαι τόσο πιο πολύ το συμπαθείς.
• Αν είστε παίχτες που τους ενδιαφέρει κυρίως το PvE ~όπως εμένα~, τότε είναι μία πολύ καλή επιλογή γιατί φαίνεται να είναι επικεντρωμένο πάνω σε αυτό.
• Μπορεί το παιχνίδι να είναι διαφορετικό απ’τα main ΑΛΛΑ το backround παραμένει! Οπότε όλα τα guilds, η μεσαιωνική αισθητική, τα σπήλαια για εξερεύνηση κτλ είναι όλα εδώ.

Παίζω περίπου μία ώρα καθημερινά. Η αλήθεια είναι πως δε με έχει ξετρελάνει αλλά όπως ανέφερα με τον καιρό παρουσιάζονται περισσότερες προκλήσεις και γίνεται συνολικά πιο ενδιαφέρον.

Αυτά προς το παρών!

Μικρή Επιστροφή και… Witcher 3

Όταν ξεκίνησα τις αναρτήσεις στο Cult Sensei γνώριζα πως από ένα σημείο και μετά οι αναρτήσεις θα ήταν σπάνιο φαινόμενο για το blog…Οπότε η μακρά αποχή δεν είναι κάτι περίεργο.

Όλο αυτό το διάστημα δεν ανέβασα τίποτα στην ύλη του για διάφορους λόγους, προσωπικούς και μη.

Ένας από αυτούς ήταν κι ο απρόσμενος “θάνατος” του προηγούμενου pc μου. Μέχρι να καταλήξω στο τι θέλω να αγοράσω, πέρασε ένα σεβαστό χρονικό διάστημα κι αφού τελικά το απέκτησα παρουσιάστηκε πρόβλημα με την μητρική που σημειωτέον ακόμη δεν έχει λυθεί (πήρα προσωρινά μία πιο οικονομική για να κάνω τη δουλειά μου). Πονεμένη ιστορία, όπως και να έχει πάω κατευθείαν στα βασικά specs του :

FX-8300 (3.3 GHz), 12 GB RAM, R7 360 2GB

Μπορώ να πω είμαι ΠΟΛΥ ικανοποιημένος. Έχω ένα σύστημα που μπορεί να τρέξει τα πάντα, έστω και με κάποιους περιορισμούς.

(Wallpaper απ’το επίσημο site thewitcher.com)

Με αφορμή λοιπόν αυτό το νέο desktop αποφάσισα να ασχοληθώ με το Witcher 3. Τι υπέροχο παιχνίδι!

Τα previews με είχαν υπέρ-γοητεύσει και η ιδέα του open world με high fantasy θεματολογία, απλά το έθεσαν στη must play λίστα μου.

Χρησιμοποιώ υψηλές ρυθμίσεις κι οφείλω να πω, οπτικά είναι συγκλονιστικό. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ σοβαρά με τα προηγούμενα Witchers αλλά το 3ο μέρος ίσως είναι η αφορμή για να παρακολουθώ στενότερα τη σειρά.

Το περιεχόμενο περιέχει όλα αυτά τα στοιχεία που ζητά κανείς από ένα σύγχρονο open world παιχνίδι. Είναι τεράστιο, έχει πολλές τοποθεσίες για εξερεύνηση τόσο στο main σενάριο όσο κι εκτός από αυτό, πραγματικά ωραίους σχεδιασμούς διαδρομών, χαρακτήρων αντικειμένων, καλό σενάριο με ενδιαφέρουσα εξέλιξη, ελεύθερο σύστημα μάχης κι ανάπτυξης στοιχείων και τόσα άλλα.

Δεν είμαι καν ούτε στο μισό της ολοκλήρωσής του διότι έχω αναλωθεί στην εξερεύνηση των περιοχών και ολοκλήρωση των side quests αλλά…δε θα αργήσει κι αυτό 😛 .

Φυσικά δεν είναι όλα ρόδινα. Υπάρχουν αρκετά bugs , τουλάχιστον στην αρχική έκδοση που δοκιμάζω, και γενικώς δείχνει να έχει σαν πρότυπο του την θρυλική σειρά Elder Scrolls. Το τελευταίο είναι κάπως επικίνδυνο στοιχείο αλλά  σε αυτή την περίπτωση, ευτυχώς δεν έχουμε κάποια φτηνή αντιγραφή.

Όπως και να έχει, θα γράψω περισσότερα για το Witcher 3 σε άλλο post. Αυτά!

ΥΣ – Σημείωση, στο κανάλι μου στο youtube παραμένω ακόμη αρκετά ενεργός. Οπότε όσοι πιστοί προσέλθετε.

Football Manager 2013 ~ Επιτέλους το δοκίμασα

(κάντε κλικ επάνω του για να το δείτε σε μέγεθος wallpaper)

Για το Football Manager έχω ξαναμιλήσει στο παρελθόν ~αλλά για την προηγούμενη κυκλοφορία του~. Είμαι μεγάλος fan της σειράς και την παρακολουθώ φανατικά απ’το 2001 περίπου τότε δηλαδή που ακόμη ονομαζόταν Championship Manager!

Η 2013 κυκλοφορία μου έγινε προσβάσιμη πριν 1 εβδομάδα αλλά δεν έχω ασχοληθεί τόσο έντονα όπως το παρελθόν. Οι λόγοι είναι λίγο – πολλοί γνωστοί …κι αναφέροντας αυτό φωτογραφίζω εμφανέστατα το Skyrim! Δε γίνεται να εγκαταλειφθεί τόσο απλά… Όπως και να έχει, στο διάστημα που αφιέρωσα κατάφερα να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα και να παρατηρήσω κάποιες αλλαγές που έχουν πραγματοποιηθεί.

Καταρχάς, οι πρώτες εμφανέστατες προσθήκες είναι τα modes : Football Manager Classic, Challenge & Versus.

Το πρώτο εξυπηρετεί ιδιαίτερα αυτούς που θέλουν να παίξουν και να ολοκληρώσουν τη χρονιά σε λιγότερο απ’το κανονικό διάστημα. Είναι δηλαδή μία πιο “ελαφριά” μορφή του normal mode. Το Challenge είναι η αντιμετώπιση αντιπάλων σε προκαθορισμένες συνθήκες ενώ το τελευταίο, αφορά το online κομμάτι. Το πόσο θα εκτιμηθούν αυτά τα νέα χαρακτηριστικά εξαρτάται αποκλειστικά απ’τις ανάγκες που έχει ο καθένας… Προσωπικά, με χαροποίησε το γεγονός ότι έγινε πιο “ευρύ” σαν τίτλος αλλά απ’την άλλη, δε σκοπεύω να χρησιμοποιήσω κανένα απ’τα παραπάνω.

Συνεχίζοντας, έχουν υλοποιηθεί αρκετές αλλαγές/προσθήκες και στο κανονικό gameplay. Οι πιο προφανείς είναι : οι αλλαγές στις διατάξεις των menus, οι περισσότερες επιλογές στα interfaces και οι προσθήκες έξτρα εντολών / οπτικών στη διάρκεια των αγώνων. 

Οι αλλαγές όμως δε σταματούν εδώ. Αρχικά το Interface όπως ανέφερα έχει γίνει πιο συμμαζεμένο. Για παράδειγμα στο menu παίχτη έχουν προστεθεί ταυτόχρονα τα add/remove from list, find similar player, training report κ.ο.κ. Αν μη τι άλλο, πολύ πρακτικό. Έπειτα, το σύστημα προπόνησης έχει γίνει αρκετά πιο “ελέγξιμο” με παρουσία καλανταριού κι νέων επιλογών όπως για το αν πρέπει να ξεκουράζονται οι παίχτες σας μετά/πριν από αγώνες κτλ. Μιλώντας για προπονήσεις, υπάρχει και περισσότερο προσωπικό στην ομάδα. Από τεχνικούς διευθυντές μέχρι υπευθύνους ακαδημιών που παρεμπιπτόντως μπορείτε να στείλετε, με έξοδα του συλλόγου, σε σεμινάρια για να λάβουν πιστοποιήσεις!! Πραγματικά καταπληκτική ιδέα αλλά νομίζω χρειάζεται περισσότερη εξέλιξη ώστε το αποτέλεσμά της να έχει πιο ουσιαστικό ρόλο στο gameplay.

Μία ακόμη απολαυστική λεπτομέρεια είναι η προσθήκη φορολογικού συντελεστή! Πλέον, τα συμβόλαια που προσφέρετε σε παίχτες υπόκεινται σε πραγματική φορολογία που καθορίζει και το κόστος των μεταγραφών σας!

Tέλος, υπάρχει και η τελευταία μέρα των μεταγραφών στην οποία, εφόσον επιλέξετε να είστε ενεργοί, θα προσπαθείτε να κλείσετε deals της τελευταίας στιγμής!

Το Football Manager 2013 παίζεται το ίδιο ομαλά με τα προηγούμενα επομένως οι παλιότεροι παίχτες δε θα έχουν πολλά προβλήματα προσαρμογής. Δε ξέρω εάν ισχύει το ίδιο για τους νεωτέρους αφού η περίπλοκη φύση του αλλά και τα πολλά menus, ενδεχομένως να τους αποθαρρύνουν. Όπως και να έχει, η 2013 έκδοση εξακολουθεί ~όπως και τα υπόλοιπα απ’την σειρά~ να είναι μία κορυφαία εμπειρία που θα αποβληθεί απ’τη ζωή μας ΜΟΝΟ όταν…εμφανιστεί το επόμενο :D.

–

Elder Scrolls – Skyrim ~ Σκέψεων συνέχεια

Στο προηγούμενο Skyrim post μου είχα γράψει πάνω-κάτω τις πρώτες μου εμπειρίες. Εξακολουθώ να έχω εξαιρετική άποψη για τον τίτλο της Bethesda ωστόσο, μετά από περισσότερες ώρες ενασχόλησης έχω πλέον μία πιο ξεκάθαρη εικόνα.

Καταρχάς, είναι “όνομα και πράγμα” συνέχεια του Oblivion. Δηλαδή, φέρει σε όλους τους τομείς ότι ακριβώς και ο προκάτοχός του. Πολύ καλά γραφικά για την περίοδο που κυκλοφόρησε, ατμοσφαιρικό ήχο, εμπνευσμένο μεσαιωνικό κόσμο, ποικιλία όπλων και μαγείας, ομαλό χειρισμό, σχετικά απλοϊκό gameplay, εύκολο στη μάθηση κι επίσης…. ΠΟΛΛΑ bugs. Απ’τη μία δείχνω κατανόηση στην ύπαρξή τους αφού ένας τόσο μεγάλος κόσμος δεν είναι δυνατό να είναι αψεγάδιαστος, απ’την άλλη η τακτική εμφάνισή τους από ένα σημείο και μετά ενοχλεί. Θα μπορούσα να επεκταθώ αρκετά σε αυτό το κομμάτι αλλά νομίζω ότι είναι άσκοπο αφού εν τέλει, συνεχίζω να ασχολούμαι φανατικά χωρίς διακοπές  ~με άλλα videogames~.

Σε πολύ γενικές γραμμές, οι βασικές διαφορές των 2 τίτλων είναι η διαφορετική οργάνωση και development όπλων-μαγείας, η έκταση και λεπτομέρεια των κόσμων, οι δράκοι (Skyrim) και τα Oblivion gates (Oblivion).

Αναμφισβήτητα είναι ένας κορυφαίος τίτλος, άξιο μέλος της σειράς Elder Scrolls και αρκετά αδικημένο σε κάποιες κριτικές fans που το θέλουν λιγότερο επικό ή καλό απ’το Oblivion.  Καταλαβαίνω ότι το main quest του προηγούμενου τίτλου ίσως ήταν πιο ενδιαφέρον για κάποιους, παρ’όλα αυτά η “ζυγαριά” γέρνει εμφανέστατα προς το Skyrim σε όλους τους τομείς, και το λέω αυτό σαν ένας πρώην φανατικός παίχτης του Oblivion.

Η αίσθηση μου είναι πως η Bethesda φαίνεται να έχει βρει το “μαγικό” συστατικό της επιτυχίας αφού εκ των πραγμάτων κατάφερε να δημιουργήσει μία RPG σειρά γενικότερης απήχησης (απ’το Morrowind και μετά), μα κυρίως τίτλους που σου δίδουν έχουν το αίσθημα του απολύτου/γεμάτου!  Είναι τεράστια επιτυχία για την εταιρεία να θεωρείται ένας τίτλος της (για την σειρά αυτή) κορυφαίος μέχρι την εμφάνιση της συνέχειας του. Κάτι ανάλογα εθιστικό έχω συναντήσει μόνο στα Football Managers… αυτό όμως είναι μία διαφορετική ιστορία…

Αυτά λοιπόν!

Skyrim αξιοπρεπώς σε νέο PC

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν ιδιαίτερη για πολλούς λόγους. Συνέβησαν διάφορες αλλαγές και μία από αυτές ήταν η αγορά ενός νέου PC που πλέον μου δίνει τη δυνατότητα να τρέχω σχεδόν όλες τις εφαρμογές και παιχνίδια σε αξιοπρεπές επίπεδο, Πιο συγκεκριμένα η μετάβασή μου ήταν από : Dual Core 1.8, 2GB RAM, 150GB & 1GB Graphic Card (GeForce 210) σε Quad Core 2.66, 8GB Ram, 750GB & 1GB graphic Card (9800GT). Για τα χρήματα που σπατάλησα ήταν πολύ συμφέρουσα αγορά.

Όπως και να έχει, με αυτό το μηχάνημα μου δόθηκε επιτέλους η δυνατότητα να παίξω αξιοπρεπώς το Skyrim σε καλές ρυθμίσεις. Την τελευταία φορά η εμπειρία μου δεν ήταν και τόσο καλή αφού συνοδευόταν από χαμηλές αναλύσεις και ΠΟΛΥ lag…

Σχετικά με το παιχνίδι κι έχοντας ως δεδομένο πως είμαι fan του Oblivion (διαβάστε εδώ και εδώ), η προσαρμογή και κατανόηση των μηχανισμών του μου ήταν αρκετά εύκολη. Για την ακρίβεια το Skyrim είναι ένα σύγχρονο Elder Scrolls – Oblivion που αναβαθμίζει σχεδόν κάθε τομέα του προκατόχου του. Τα γραφικά έχουν πάει σε άλλο επίπεδο, ο κόσμος έχει μεγαλώσει, η ποικιλία σε αντιπάλους, εξοπλισμούς,quests, objects είναι απίστευτα μεγαλύτερη. Δε νομίζω πως μπορεί να ζητήσει κανείς κάτι περισσότερο ~μέχρι το επόμενο 😛 ~.

Οι μεγαλύτερες διαφοροποιήσεις του εντοπίζονται στον τομέα του development και την εμφάνιση των perks, στο σύστημα μάχης κι εξοπλισμού (δίνει τη δυνατότητα για dual magic, weapon) και φυσικά στην ύπαρξη των δράκων που αποτελούν κι αναπόσπαστο κομμάτι στο συνολικό setting του κόσμου του παιχνιδιού.

Απ’την άλλη, δε λείπουν τα bugs. To Skyrim διαθέτει έναν απ’τους πιο μεγάλους κόσμους που έχουν υπάρξει σε videogame κι όπως είναι λογικό περιέχει εκατοντάδες λάθη. Σε γενικές γραμμές πάντως δεν επηρεάζουν την κανονική δράση εκτός κι αν ο παίχτης έχει extreme διαθέσεις όπως πχ να ανέβει βουνά με άλογο κτλ κτλ

Συνολικά έχω αφιερώσει κοντά στις 10 ώρες και η λογική λέει πως θα ξεπεράσουν τις 500!!

Το σίγουρο είναι πως η διάρκεια του δε με προβληματίζει καθόλου (το αντίθετο). Προφανέστατα δε θα αφιερωθώ αποκλειστικά στο συγκεκριμένο αλλά κακά τα ψέματα, θα είναι η πιο ενδιαφέρουσα ασχολία μου για τους επόμενους μήνες.

Arc the Lad ~ Μία απλή tactical εμπειρία

Το τελευταίο διάστημα ασχολούμαι ξανά με το Arc the Lad 1 για το Playstation. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό καθώς στο παρελθόν το έχω επιχειρήσει με όλα τα επεισόδια της σειράς που παρεμπιπτόντως είναι ανενεργή απ’το 2004 (End of Darkness ~ PS2)

Επέλεξα να παίξω το πρώτο μέρος για 2 λόγους.

Ο πρώτος σχετίζεται με το γεγονός ότι δε το θυμόμουν καλά σε θέματα σεναρίου και ηρώων κι ο δεύτερος, διότι επιθυμούσα μία απλοϊκή tactical εμπειρία.

Οι εντυπώσεις μου μετά τις πρώτες ώρες ενασχόλησης δεν είναι και πολύ διαφορετικές από αυτές που είχα στο μυαλό απ’την παρελθοντική εμπειρία μου. Το Arc the Lad είναι μία εξαιρετικά απλοϊκή παραγωγή που αρκείται στα βασικά σχεδόν σε όλους τους τομείς του. Απλό σενάριο, απλοϊκή εξέλιξή, απλοϊκοί ήρωες, απλοϊκό gameplay κ.ο.κ Ακούγεται εξαιρετικά μονότονο αλλά ευτυχώς δεν είναι slow-paced (αργό) με αποτέλεσμα να “παλεύεται”.

Η αλήθεια είναι πως εξαρχής δεν είχα και πολλές απαιτήσεις καθώς ο συγκεκριμένος RPG τίτλος είναι απ’τους πρώτους που εκδόθηκαν στο Playstation, οπότε τα περισσότερα συγχωρούνται…ιδίως στο τεχνικό κομμάτι.

Όπως και να έχει, το Arc the Lad αποτελεί και μία καλή ευκαιρία να “αναστήσω” και μία στήλη στο youtube κανάλι μου, τα RPG Moments όπου παρουσιάζω σκηνές από διάφορα RPGs. Μπορείτε να δείτε τη σχετική playlist πατώντας εδώ.

Ήδη δημοσίευσα το πρώτο video κι έπεται συνέχεια :

.

Ελπίζω στο τέλος να βρω την όρεξη να γράψω ένα review.

Αυτά προς το παρών.

–

Κινέζικα RPGs, βιβλία που δεν ήρθαν και σκόρπιες σκέψεις

Στην προηγούμενη ανάρτηση είχα γράψει για δύο θέματα που πίστευα θα με απασχολήσουν το επόμενο διάστημα αλλά τελικά έπεσα έξω και στα δύο! !

Το πρώτο αφορούσε την “καμμένη” ενασχόλησή μου με το Warlords Battlecry 3 ~πίστεψα θα κρατήσει περισσότερο~ και το δεύτερο ότι αυτό το καλοκαίρι, φανταζόμουν τον εαυτό μου να ασχολείται περισσότερο με λογοτεχνικά βιβλία επιστημονικής φαντασίας παρά με gaming…

Να τα πάρω όμως με τη σειρά.

Το Warlords Battlecry 3 είναι δίχως αμφιβολία ένα πολύ ενδιαφέρον και συνάμα ιδιαίτερο strategy RPG. Aποτελεί sequel ενός εξίσου εθιστικού παιχνιδιού, το Warlord Battlecry 2. Εάν θα ήθελα να συγκρίνω τα δύο παιχνίδια και να καταλήξω στο ποιο προτιμώ περισσότερο, θα επέλεγα μάλλον εύκολα το δεύτερο μέρος.

Επί της ουσίας δεν είναι πολύ διαφορετικά αφού πατάνε πάνω στην ίδια μηχανή γραφικών, έχουν την ίδια ατμόσφαιρα και gameplay φιλοσοφία με τη διαφορά ότι το 3ο μέρος έχει πιο πολλές φυλές να επιλέξει ο παίχτης.

Όμως στον αντίποδα είναι μικρότερο σε διάρκεια, στοιχείο που με ενόχλησε ιδιαίτερα κι επίσης περισσότερο επαναλαμβανόμενο απ’το 2ο μέρος.

Από όσο θυμάμαι, είχα ευχαριστηθεί τόσο πολύ το Battlecry 2 όπου είχα φτάσει στο σημείο να φτιάξω και δικό μου χάρτη δράσης που είχε ανέβει και σε σχετικό  fan site. Δυστυχώς, δεν υπάρχει πια.

Σχετικά με το μέλλον της σειράς, πρόσφατα, μέλος του προσωπικού της Infinite Interactive (developer) ,hype-αρε τους fans με ένα πόστ στο επίσημο site της  εταιρείας. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Εάν κυκλοφορήσει τελικά, θα είναι αδιαμφισβήτητα ένα σημαντικό γεγονός για τα δεδομένα μου. Μία σειρά απολύτως ανενεργή εδώ και 9 χρόνια, θα αποκτήσει ξανά υπόσταση και λογικά πιο σύγχρονη μορφή. Για να δούμε…

Τώρα, όσον αφορά το αναγνωστικό κομμάτι… περίμενα 2 βιβλία που τελικά δεν ήρθαν ποτέ. Πρόκειται για τα Blade Runner 2 & 3. Είναι προφανές πως είμαι fan κι αυτό οφείλω να παραδεχτώ πως οφείλεται στην ομώνυμη ταινία (1982) του R. Scott. Πριν μερικά χρόνια απέκτησα και το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ταινία (Do Androids Dream of Electric Sheep? – Philip K. Dick) στην Ελληνική του απόδοση (Ηλεκτρικό πρόβατο , εκδόσεις Παρά Πέντε). Απόψεις, συγκρίσεις και σχόλια θα κάνω εφόσον διαβάσω ένα ή περισσότερα απ’τα επόμενα βιβλία που παρεμπιπτόντως δεν τα έχει γράψει ο Philip. K. Dick! Αξίζει να ενημερωθεί κανείς γι’αυτό.

Στα υπόλοιπα νέα, για κάποιο λόγο με έχει πιάσει μία ξεχωριστή “τρέλα” με τα Κινέζικα RPGs. Δεν είναι κάτι καινούργιο η ενασχόληση με τα RPGs και δει, αυτά ανατολικού τύπου, ωστόσο το τελευταίο διάστημα το ενδιαφέρον μου έχει γίνει πιο έντονο από ποτέ. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω τις απαιτούμενες γλωσσικές γνώσεις να κατανοήσω το σενάριο των περισσοτέρων τίτλων, γι’αυτό κι αρκούμαι ~προσωρινά~ στο κομμάτι της εξερεύνησης και συλλογής τους.

Συνεχίζοντας στο ίδιο θέμα, η Κίνα έχει μία μεγάλη και σπουδαία παράδοση στο συγκεκριμένο τομέα που δυστυχώς λίγοι γνωρίζουν. Εδώ και 20-30 χρόνια, έχουν κυκλοφορήσει (και κυκλοφορούν ακόμη) πάρα πολλά παιχνίδια που είναι άξια προσοχής αλλά τελείως απρόσιτα αφού σπάνια έως ποτέ μεταφράζονται σε κάποια άλλη γλώσσα πέρα της μητρικής τους με αποτέλεσμα να τα γνωρίζουν κυρίως μόνον οι ίδιοι (οι Κινέζοι). Γι’αυτό ακριβώς το λόγο τεράστιο μέρος του Κινεζικού “χάρτη” των RPGs παραμένει αχαρτογράφητο μέχρι και σήμερα (στο Δυτικό κοινό) αλλά πάντα ελκυστικό.

Πραγματικά θα ήθελα να γράψω πολλά περισσότερα για την ξεχωριστή Κινέζικη σχολή RPG που δε μοιάζει με καμία άλλη. Δεσμεύομαι να το κάνω με κάποιο κείμενο στο μέλλον. Η έρευνά μου θα βασιστεί στη βοήθεια των πρόσχαρων κι αρκετά συνεργάσιμων Κινέζων που είναι πάντα πρόθυμοι να μεταδώσουν ένα μέρος της κουλτούρας τους σε αυτούς που δείχνουν το ανάλογο ενδιαφέρον.

Κλείνω λοιπόν με μερικές in-game εικόνες παιχνιδιών που μου έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον.

(κάποιες ονομασίες ενδέχεται να είναι λάθος)

Palandin 5

World Without You Missing

New Dynasty JX

Dragon Wolf

–

Πηγές εικόνων (κλικ επάνω στις λέξεις):

Warlords Battlecry 3 Concept art

To Ηλεκτρικό Πρόβατο

Paladin 5

O δράκος στην αρχή του κειμένου βρισκόταν στο σκληρό μου και οι εικόνες των παιχνιδιών στο τέλος που δεν έχουν πηγή, έγιναν capture από εμένα.

–

Football Manager 2012 / Warlords Battlecry III ~ Εθισμός…

Αν και τα τελευταία χρόνια η σχέση μου με τα videogames γενικότερα δεν είναι ανάλογη του παρελθόντος, εν τούτοις αφιερώνω ακόμη κάποιες ώρες. Μάλιστα, κάποια είναι τόσο εθιστικά για τα δεδομένα μου που μετά βίας μπορώ να σταματήσω να παρακολουθώ την εξέλιξή τους.

Πρώτο και καλύτερο το Football Manager. Οι περισσότεροι θα γνωρίσουν τι ακριβώς εστί το συγκεκριμένο franchise.Προσωπικά, παρακολουθώ τη σειρά από πολύ παλιά, όταν ακόμη ήταν Championship Manager… Θεωρώ αδύνατο να μην εθιστεί κάποιος ποδοσφαιρόφιλος. Αυτή τη στιγμή παίζω αραιά και που την 2012 έκδοση καθώς η μετάβαση μου στην 2013 συνάντησε αρκετές δυσκολίες. Καλύτερα να μην επεκταθώ σε αυτές (δυσκολίες) κι ο νοών νοείτω… 😉

Άλλος ένας μεγάλος εθισμός μουείναι η σειρά Battlecry. Για εμένα είναι η κορυφαία real time strategy/RPG σειρά για PC και δυστυχώς το τελευταίο μέρος (το 3ο) κυκλοφόρησε στο αρκετά παρελθοντικό ~πλέον~ 2004. Παρότι γίνεται λόγος εδώ κι αρκετά χρόνια για το 4ο μέρος, δε νομίζω να εμφανιστεί σύντομα…

Η γενικότερη φιλοσοφία του είναι strategy, παράγονται δηλαδή μονάδες και η δράση αφορά ένα συγκεκριμένο ήρωα που επιθυμεί να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού. Υπάρχουν διάφορες φυλές για να επιλέξει ο παίχτης, η κάθε μία με τα δικά της χαρακτηριστικά – ιδιαιτερότητες. Θα ήθελα κάποια στιγμή να γράψω ένα review γι’αυτό όπου θα αναλύω πιο διεξοδικά τι ακριβώς συμβαίνει. Συγκριτικά πάντως με το πολυαγαπημένο μου 2ο επεισόδιο, δεν έχουν γίνει δραματικές αλλαγές σε γραφικά και gameplay, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι είναι κάτι κακό ή… καλό.

 

Προτείνω στον καθένα να ασχοληθεί έστω και λίγο μαζί του. Πραγματικά αξίζει τον κόπο.

Αυτά προς το παρών. Το καλοκαίρι δε με βλέπω να ασχολούμαι πολύ με videogames, ενδεχομένως με fantasy βιβλία περισσότερo, έχω ήδη κάποια στο μυαλό μου αλλά καλύτερα να γράψω γι’αυτά όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή.

Τα λέμε λοιπόν!  😀

SNES : Nekketsu Tairiku ~ Burning Heroes [ΜΕΡΟΣ 2ο] – Σχεδόν τελείωσα

Τελειώνω λοιπόν αυτό το πολύ ιδιαίτερο (από κάθε άποψη) παιχνίδι και παρότι δεν έχει χρονόμετρο στα menus, υπολογίζω να μου πάρει ~μαζί και με το τελευταίο σενάριο που παίζω τώρα~ κοντά στις 35-40 ώρες.  Θα ήθελα να γράψω πολλά αλλά όπως ανέφερα και στην προηγούμενη δημοσίευσή, θα το κάνω αργότερα και πιο ολοκληρωμένα σε review.

Εάν θα έπρεπε να αναφέρω 3 στοιχεία που χαρακτηρίζουν το Burning Heroes ως RPG…θα ήταν δίχως αμφιβολία αυτά :

1.) Διαθέτει 8 διαφορετικά σενάρια κι αυτό το μετατρέπει αυτόματα σε ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι. Οι ήρωες είναι για όλα τα γούστα οπότε όλο και κάποιος θα βρεθεί να είναι πιο κοντά σε αυτό που αποζητά ο ενδιαφερόμενος. Αρχικά έχουμε πρόσβαση σε 4, στην πορεία ξεκλειδώνονται τα υπόλοιπα μέλη.

2.) Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο κι άρα ανήκει στην κατηγορία user friendly. Για την ακρίβεια, οποιοσδήποτε μπορεί να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο RPG χωρίς να αντιμετωπίσει το παραμικρό πρόβλημα. Οι διαδρομές του είναι συγκεκριμένες, η δομή της δράσης απλοϊκή, η πορεία μετακίνησης καθόλου περίπλοκη. Ίσως είναι και μία εξαιρετική πρόταση για τα άτομα που δεν παίζουν γενικά ανατολικά RPGs και θέλουν κάτι ανάλαφρο που θα τους δώσει την εμπειρία/ώθηση να μπουν στην κατηγορία.

3.) Μπορεί να είναι ευχάριστο συνολικά σαν παιχνίδι ΑΛΛΑ… έχει τον πιο “σπασμένο” μηχανισμό μαχών που έχω συναντήσει. Ειλικρινά αυτό που αντιμετώπισα στο Nekketsu Tairiku – Burning Heroes, ήταν πρωτοφανές στα χρονικά που ασχολούμαι με τα RPGs. Κάποιες στιγμές έκανα μάχες ανά 1-2 frames! Δηλαδή ανά 1-2 βήματα του ήρωα! Για του λόγου το αληθές ανέβασα το παρακάτω video :

–

–

Καταλαβαίνω ότι ίσως τρομάξουν πολλοί απ’το “τρελό” encounter rate αλλά ευτυχώς δεν αποτελεί τον κανόνα. Συνήθως δεν είναι τόσο τραγική η κατάσταση.

Αυτά προς το παρών.

SNES : Nekketsu Tairiku ~ Burning Heroes [ΜΕΡΟΣ 1ο] – Οι πρώτες σκέψεις

 Ξεκίνησα να παίζω σήμερα ένα σχετικά άγνωστο RPG του SNES,  το Nekketsu Tairiku ~ Burning Soldier (熱血大陸バーニングヒーローズ). Πρόκειται για μία παραγωγή του 1995 απ’την ENIX που κυκλοφόρησε αποκλειστικά στην Ιαπωνία. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει…εξάλλου τα περισσότερα RPGs του SNES δε μεταφέρθηκαν στις Δυτικές αγορές.

Παρότι φανατικός παίχτης κι ερευνητής των RPGs ~εδώ και πολλά χρόνια~, με το συγκεκριμένο δεν είχε τύχει να ασχοληθώ ποτέ. Θυμήθηκα την ύπαρξη του μετά από επίσκεψή μου στο site της Dynamic-Design. Έκπληκτος ανακάλυψα πως έχουν ολοκληρώσει τη μετάφρασή του.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ μαζί του..άμεσα… ωστόσο οι πληροφορίες που συνέλεξα γι’αυτό μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Τι αφορούσαν? Το σενάριο διαφορετικών προσωπικοτήτων!

Έχω αφιερώσει κοντά στις 2.5 – 3 ώρες οπότε έχω λάβει μία καλή πρώτη γεύση των χαρακτηριστικών του.

Απ’την αρχή κι όλας, ο παίχτης καλείται να επιλέξει 1 απ’τους 4 συνολικά προσβάσιμους χαρακτήρες. Ο καθένας έχει το δικό του ιστορικό backround κι άρα το δικό του σενάριο. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ακριβώς δίπλα τους υπάρχουν σκιές από φιγούρες 4 ακόμη ηρώων! Υποθέτω, ξεκλειδώνονται μετά την ολοκλήρωση κάθε σεναρίου διαδοχικά !? Το πως θα γίνει αυτό, εάν έχουν ανάλογη διάρκεια…δε τα γνωρίζω ακόμη. Είμαι απόλυτα σίγουρος όμως πως στην πορεία ολόκληρη η ομάδα θα ενωθεί για την επίτευξη ενός κοινού σκοπού. Σαν ιδέα φαίνεται επηρεασμένο απ’το προγενέστερο Live a Live της Square Soft (1994). Εντελώς “τυχαία” εκείνη την περίοδο οι 2 εταιρείες, πέρα από κορυφαία ονόματα του χώρου, είχαν κι έναν άτυπο αλλά πολύ παραγωγικό όσο κι ενδιαφέρον ~από κάθε άποψη~ ανταγωνισμό 🙂 .

Συνεχίζοντας για το παιχνίδι, οι πρώτες εντυπώσεις είναι σε γενικές γραμμές ικανοποιητικές χωρίς φυσικά να λείπουν και οι κακοφωνίες.

Όσον αφορά τo gameplay, βασίζεται σε turn based μηχανισμούς στις μάχες και το γραμμικό quest solving στην προώθηση της δράσης. Το οπτικοακουστικό κομμάτι είναι ικανοποιητικό. Ιδιαίτερα τα γραφικά θυμίζουν έντονα το.. Final Fantasy V…με τα sprites και τους χρωματισμούς να είναι καλύτερα! Θετική εντύπωση μου έκανε και η ποικιλία στα περιβάλλοντα όπως και στους αντιπάλους που συναντούσα.

Στον αντίποδα… με ενόχλησε αφάνταστα το υψηλό encounter rate. Κάποιες στιγμές έκανα μάχη ανά 2 δευτερόλεπτα κίνησης!!! Ευτυχώς όμως η συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι ο κανόνας. Ένα ακόμη στοιχείο που με ενόχλησε είναι  η έλλειψη λεπτομέρειας σε διάφορους τομείς. Παράδειγμα, δεν υπάρχουν τα : χρονόμετρο, avatars, δυνατότητα formation εκτός μαχών, αναλυτική επίδειξη πληροφοριών στα μαγαζιά κ.ά …

Γενικότερα έχω παρατηρήσει πολλές “περίεργες” ελλείψεις, αδιανόητες για παραγωγή του ‘95 που θα έκαναν την ενασχόληση του ενδιαφερόμενου πιο απλή. Επιφυλάσσομαι να μιλήσω αναλυτικότερα στο μέλλον καθώς σκοπεύω να γράψω ένα review που θα θίγει ~σχεδόν~ τα πάντα.

Κλείνοντας, παραθέτω ένα video που ανέβασα σήμερα στο youtube κανάλι μου για το παιχνίδι και δείχνει κάποια απ’τα βασικά gameplay χαρακτηριστικά του :